Ik weet niet in hoeverre ik mijn status moet verdedigen, maar ik zal het niet onder stoelen of banken steken dat ik eerder een Ferrari-getinte mening neerpen. Het verschil met de rasechte tifosi en mezelf ligt daarin dat ik bij momenten toch wel duidelijk kan erkennen wanneer Schumacher en co dé totale verliezers zijn van een race-weekend. Ere wie ere toekomt: de McLarens en Renaults hebben dit jaar duidelijk het beste pakket; Ferrari wordt op kwalificatie-vlak duidelijk verslagen.
Mijn 'Schumacher-adoratie' (nouja) heeft in feite een duidelijke achtergrond; van '94 tot 2000 moest Michael voortdurend optornen tegen een betere concurrentie: De Williams van Hill en Villeneuve, de McLarens van Hakkinen en Coulthard (remember: in die tijd reden de McLarens met Bridgestones die voor het
voordeel zorgden ! Toen iedereen uiteindelijk de Goodyears achterliet, besloot Bridgestone zich gek genoeg te concentreren op de Ferrari. En dat leidt ons tot seizoen 2005). Schumacher heeft van al die seizoenen een ware strijd gemaakt, waarbij je vaak de laatste race de WK pas kende. Zelfs in '99 had hij uiteindelijk nog wat te zeggen, toen hij op het nieuwe Maleisië-circuit de concurrentie letterlijk en figuurlijk afdroogde. Races zoals Monaco en Spa '97 vergeet ik nooit; je zag hem énorm pushen, terwijl de Williams-wagens klungelden met buitenaardse bandenkeuzes. Of de zege in Spanje '96...Het opstapelen van wereldtitels vanaf 2000 deed vanzelfsprekend geen goed aan de F1; een sport die ik nog altijd koester. De start van elke GP doet me nog altijd met spanning naar de eerste bocht van het circuit uitkijken en de posities na de eerste ronde. Toen Schumacher race na race binnenhaalde en records brak alsof het niets was, wist ik dat de
perfectie zelve benaderd was: de beste coureur in de beste wagen kon niets anders dan het hele veld op een rondje zetten. Saai werd de F1 wel, maar ik gunde het Ferrari. Stiekem hoop ik in seizoen 2005 nog wel op een mokerslag van Schumacher. Elke kwalificatieronde duim ik nog mee om hem een betere startplaats te zien nemen. En ik lach in m'n vuistje met mislukte tactieken van McLaren en Williams.
Feit is, dat ik van de Villeneuves, Mansells, Prosts en zelfs Sennas weinig gezien heb. Ik volg F1 nu al zo'n 15 jaar, pas intensief vanaf '94; het Schumacher-jaar. Misschien is het dan ook logisch dat ik momenteel maar één held heb, en enkele 'sub-helden' zoals Fisichella en Trulli.
Wat me wel tegenvalt aan Schumacher, is zijn
charisma. Het is en blijft boven alles een Duitser die af en toe wel eens vreemd uit de hoek kan komen op en naast de baan. Ik kan inzien waarom men hem arrogant zou noemen, waarom men zijn rijgedrag roekeloos noemt. Maar hij durft wel risico's nemen, wat niet kan gezegd worden van een pak andere coureurs, met name Barrichello die het 'inhaalmaneuver op Monaco onnodig vond
'.
Schumacher heeft de F1 jarenlang kleur gegeven. Voor mij heeft hij de jaren '90 gered van datgene waar hij vanaf 2000 zelf voor gezorgd heeft: een saaie F1.