|
Ziehier het aangekondigde verhaal. De Heer Wilmaerts zal het misschien “natrappen” vinden nadat hij zijn afscheid aankondigde. Maar zoals ik al zei, ligt het al jaren een beetje op mijn maag. Dikwijls had ik zin om het te schrijven maar nooit heb ik het gedaan. Nu vond ik de tijd rijp. Of hij het nu leest of niet, zal mij een zorg wezen. Alleszins, geniet er van.
Vele jaren geleden wilde ik baancommissaris worden. Ik kwam in contact met iemand die bezig was om het ook te worden. Hij was lid van de buitendienst die de parking deed. Je moest namelijk eerst bij de buitendienst gewerkt hebben om later bij een binnendienst, zoals baancommissaris, terecht te kunnen komen. Dat had men hem alleszins gezegd. Later bleek dit een leugen te zijn. Omdat ik, op dat moment, niet verder kwam dan die inlichtingen, besloot ik mijn stap te nemen. Na een kort gesprek met de verantwoordelijke van de parkingdienst, een collega van de Heer Wilmaerts, kon ik het volgende weekend al beginnen. De Heer Wilmaerts was en is verantwoordelijke van de verkoopdienst. Vergeef me als ik de termen “verkoop” en “parking” enigszins verkeerd gebruik of door elkaar haal. Ik denk trouwens dat er ook nog een dienst “controle” bestaat. Ik ken de structuur terzake niet zo goed. Alleszins heb ik aan mijn verantwoordelijke duidelijk gemaakt dat ik wel wat ervaring had in organisatie en dergelijke en dat ik me te goed vond om op een weide te gaan staan. Kwestie van goede afspraken te maken. Hij geloofde me en ik mocht post vatten in de Schaltusstraat. Dit is een verbindingstraat tussen de Westlaan, één van de grootste verkeersaders als gevolg van de afrit van de E314, en de Zwembadstraat. De Zwembadstraat leidt naar de parkingen in de buurt van het zwembad en het dichtst gelegen bij de hoofdingang van het circuit. U allen wel bekend.
Ik begon aan de werkzaamheden op het einde van het seizoen. De mannen van de parkingdienst moesten altijd wat vroeger beginnen aan de werkdag dan deze van de verkoopsdienst. Na een korte briefing en het afhalen van de radio’s kon je op post. Vroeg in de ochtend was het in de Schaltusstraat nog kalm. Tijd genoeg om wat op verkenning uit te gaan en een plannetje uit te dokteren. Een uurtje later kwamen de collega’s van de verkoopdienst ter plaatse. Ik legde hun mijn plannetje uit maar zij steigerden halsstarrig. “Neen dat mag niet van Ignace” riepen zij quasi in koor. We werkten dus op de manier die hen was voorgekauwd. Omdat het een wedstrijd was, al weet ik niet meer welke, waar niet zo heel veel publiek naartoe kwam, viel de drukte nogal mee. Al moest ik vaststellen dat door de werkwijze van mijn collega’s het zeer traag en amateuristisch ging. Zij moesten de parkingtickets verkopen en plakken.
In de winterperiode had ik echter tijd genoeg gehad om mijn plannetje verder uit te denken en schotelde het voor aan mijn verantwoordelijke. Hij had blijkbaar vertrouwen in het plan en gaf de toestemming om het uit te proberen. Ik kon hem overtuigen, voor de aankomst van mijn collega’s, naar mijn post te komen en samen het dispositief uit te zetten. Zogezegd zogedaan. Enige tijd later kwamen de collega’s van de verkoop toe en zagen ze het dispositief. Ik moest me haasten om het plan uit te leggen en hen te zeggen dat mijn verantwoordelijke akkoord was. Hij was immers zelf ter plaatse gekomen om het dispositief mee uit te zetten. “Wacht maar tot Ignace hier is, dan zal je nogal iets horen” werd mij gezegd. Ik ben niet zeker maar ik denk dat dit het weekend van de DTM of het openingsweekend van de Procar was. Destijds enorme publiekstrekkers.
Het volk begon al vroeg toe te stromen. Alles verliep vlekkeloos en enorm vlot. Het ging zo vlot dat de politieagent op het kruispunt van de Schaltusstraat met de Westlaan geen werk had. Zijn taak was het verkeer verder te sturen richting Kerkstraat indien het te druk werd in de Schaltusstraat. Maar daar konden wij de verkeersstroom goed aan. De agent begreep het niet goed en kwam bij ons kijken of er niks fout liep. Ik legde hem het plan uit en hij knikte goedkeurend. Op een gegeven moment kwam de Heer Wilmaerts op onze post aan. Ik ging gewoon verder met mijn werk. Hij sprak de collega’s van de verkoop aan en vroeg hen wat er gaande was. Ze vertelden hem in enkele woorden over het plan. De Heer Wilmaerts ging hoofdschuddend weg maar sprak mij er niet over aan. Van de collega’s hoorde ik dat hij onmiddellijk naar mijn verantwoordelijke zou gaan om het dispositief, waarover iedereen zo lovend was, te ontbinden en terug te gaan werken zoals vroeger. Een duidelijk sein van gedurfd leiderschap.
Vervolgens kregen wij bezoek van mijn verantwoordelijke. Deze bekeek de toestand, had voordien al een gesprek gehad met de agent, waarvan hiervoor sprake, en zei ons om gewoon verder te doen. Het ging namelijk goed. Eensgezindheid op het circuit Zolder: we zouden er later nog meer mee te maken krijgen. Voila een nieuw plannetje was geïntroduceerd en werd nadien, vooral bij de drukbezochte wedstrijden nog meerdere malen toegepast.
Zie vervolg...
|