|
Later in het seizoen werd ik overgeplaatst naar de controlepost aan de Jacky Ickx chicane. Je weet wel: de hob-unit met slagbomen die daar lange tijd heeft gestaan. Mijn verantwoordelijke zei me dat ik dit als beloning mocht beschouwen. Ik wilde namelijk baancommissaris worden en nu kon ik af en toe, als het kalm was, toch eens naar de koersen kijken. Lange tijd heb ik echter gedacht dat het te maken had met het plannetje van hierboven en vooral de onenigheid hierover tussen de twee verantwoordelijken.
Ook op deze nieuwe post stond ik samen met 2 soms 3 collega’s van de dienst verkoop. Hier betrof het meestal anciens, ingewijden of hoe moet je het noemen. Zij profiteerden noch het meest van sommige situaties. De hob-unit was voor hen gereserveerd. Ik mocht buiten staan of bij koude of regen in mijn auto gaan zitten. Ik trachtte mijn taak naar behoren te doen en controleerde de autodoorlaten nauwgezet. Als sommigen dan niet doormochten omdat ze niet de juiste doorlaat hadden, vroegen ze of meneer X of mevrouw Y niet op post waren. Ik ging de bewuste persoon dan roepen. De ene keer werd er een taart, de andere keer een fles wijn of nog een andere keer een VIP-kaart tevoorschijn getoverd en plots ging de slagboom open. De taart werd aangesneden, de fles ging in de auto en de VIP-kaart werd veilig opgeborgen. U zult wel begrijpen dat er voor ondergetekende geen presentje bij was. Soms stond er ’s avonds zoveel lekkers dat het gewoon in de vuilbak moest gegooid worden. Het was te veel om op te krijgen. Pure omkoperij, als je het mij vraagt. Ze mochten zonder doorlaat maar mits donatie van een voordeel de paddock binnenrijden.
Aan de andere kant lieten ze dan weer al te graag hun gezag blijken. Dikwijls kregen BV’s ervan langs. Terwijl anderen gewoon door mochten moesten BV’s en anderen, die niet zo goed in hun mars lagen, steevast opzij. Zo herinner ik met dat Walter Grootaers er toekwam. Het was op vrijdag of zaterdag. Hij had de nummerplaat niet ingevuld op zijn doorlaat. Hij had de doorlaat ook niet geplakt op zijn voorruit. Dit zijn de geldigheidsvoorwaarden voor de doorlaat. De hele dag reden er echter auto’s binnen en buiten zonder te voldoen aan deze voorwaarden. Geen probleem. Voor Grootaers wel. Hij had een uitleg voor zijn gedrag: op zondag zou hij met een andere auto komen. Daarom had hij de nummerplaat van deze auto niet ingevuld. Daarom ook had hij zijn doorlaat niet geplakt. Dit zou namelijk zijn doorlaat onbruikbaar maken voor zondag. Inderdaad een uitleg als een andere en misschien wel terecht dat hij niet binnen mocht. Echter anderen konden met deze uitleg wel binnen. Begrijpe wie begrijpe kan. Oh ja, Grootaers liet zijn auto achter en ging te voet binnen. ’s Zondags kwam hij er toe met een andere auto. En ja hoor: doorlaat netjes ingevuld en geplakt.
Ook Koen en Kris Wauters deelden in het leed. Al kenden zij de klappen van de zweep. Ze reden niet meer tot aan de slagboom maar parkeerden hun auto in het bos en gingen te voet.
Op een goede donderdagtraining, ergens halverwege het seizoen, kwam ik dan in contact met een baancommissaris. Ik vertelde hem dat ik binnenkort ook baanpost zou worden. Ik was namelijk nu bij de buitendienst en zou binnen onafzienbare tijd kunnen overstappen naar de baanposten. Deze man bekeek mij alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Ik deed hem mijn verhaal. Hij legde me uit dat ze me goed liggen hadden. Hij had namelijk al vernomen dat ze bij de buitendienst met personeelsgebrek te kampen hadden. Hij vermoedde dat ze op die manier volk probeerde te lokken. Ik stond als aan de grond genageld. De brave man nodigde me uit tot bij hem thuis en deed enkele telefoontjes naar zijn postoverste. Op die manier werd ik de week nadien uitgenodigd op post. In eerste instantie om kennis te maken met het oog op het toetreden tot hun ploeg. Voor alle zekerheid zou de postoverste toch nog eens informeren bij zijn overste om na te gaan dat er niks fout is met een transfer van de buiten- naar de binnendienst.
Ik had echter al toegezegd aan mijn verantwoordelijke om op de parking te gaan helpen. Ik belde hem om af te zeggen en om hem het nieuws te melden. Ik zou niet meer bij hem komen werken maar zou baanpost worden. “Ja maar, dat gaat zo maar niet hé. Tussen een overstap van een buitendienst naar een binnendienst van het circuit Zolder, moet minimum één jaar zitten” repliceerde hij. Een nieuwe leugen dus. Ik begreep er niets van maar besloot om alleszins niet meer op de parking te gaan staan.
De volgende zondag, een wedstrijd van de Touring Cup, bood ik me zoals afgesproken, aan op parking MCZ voor de zogenoemde pointage. Geen probleem: ik was welkom. Al heb ik nadien gehoord dat er nog wat heen en weer gescholden werd omdat de binnendienst volk zou weglokken van de buitendienst. Dat was echter de waarheid onrecht aandoen. Zo was het namelijk helemaal niet gegaan.
Ik ken nog heel wat verhalen die ik zag mislopen maar ik vrees dat zelfs heel wat mensen deze reply niet tot het einde hebben gelezen. Ik zal jullie het vervolg dan ook maar besparen.
Trouwens, nog veel plezier op het circuit Zolder.
C U
|